16.1.16
Τα πόδια μου έτρεμαν.
Η καρδιά μου το ίδιο.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωθα έτσι πριν από ένα ταξίδι.
Κάθε βήμα από το αυτοκίνητο μέχρι την πύλη αναχωρήσεων του αεροδρομίου ήταν όλο και πιο δύσκολο.
Ένιωσα την ανάγκη να καθίσω λίγο πριν μπω στο κτίριο να κάνω τσεκ-ιν.
Είχαν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από το τελευταίο μου ταξίδι στο εξωτερικό, και παρόλο που είχα μεγάλη ανάγκη για μια αλλαγή, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν ήμουν σίγουρος αν έκανα τη σωστή επιλογή για μένα.
Βλέπεις, μου αρέσει η γνώση όσο τίποτα άλλο.
Επίσης βαριέμαι πολύ εύκολα.
Αυτό το καλό ή κακό δίπτυχο του χαρακτήρα μου με έχει οδηγήσει στη ζωή μου να σπουδάσω και να ασχοληθώ με ποικίλα θέματα όπως προγραμματισμό Η/Υ, μαγειρική, άσκηση, διατροφή, φυσικοθεραπεία, ταϋλάνδέζικη μάλαξη, μάρκετινγκ, ψυχολογία…
Να απασχοληθώ σαν σεφ, γυμναστής, διευθυντής επιχείρησης, εισηγητής σεμιναρίων, μασέρ, μαρκετίστας, πωλητής, σύμβουλος διατροφής κι απώλειας βάρους…
Να ταξιδέψω σε πάνω από 20 χώρες σε 4 διαφορετικές ηπείρους…
Να γνωρίσω και να δουλέψω με χιλιάδες διαφορετικούς ανθρώπους από όλο τον κόσμο…
Το ίδιο δίπτυχο με οδηγούσε αυτή τη φορά να ταξιδέψω στη μακρινή Ινδία για να για να συμμετέχω σε ένα ταχύρρυθμο πρόγραμμα εκμάθησης και πρακτικής βελονισμού και εναλλακτικών θεραπειών.
Παρόλο που μόλις έμαθα για αυτό το πρόγραμμα ενθουσιάστηκα, η σκέψη μου βασανιζόταν για μήνες με το αν ήταν σωστή κίνηση για μένα εκείνο τον καιρό.
Ήθελα στα αλήθεια να ασχοληθώ με άλλο ένα καινούριο πράγμα;
Μεγάλωνα κι ένιωθα πως έπρεπε να αρχίσω να κατασταλάζω κάπου, και να σταματήσω να ξοδεύω χρόνο και χρήμα σε άσχετα μεταξύ τους πράγματα…
Να αφοσιωθώ και να συγκεντρωθώ σε ένα πράγμα…
Καρδιά κόντρα στο μυαλό…
«Θέλω» κόντρα στο «πρέπει»…
«Μια τελευταία φορά», σκέφτηκα…
Αλλιώς θα μου μείνει η απορία και θα αναρωτιέμαι πως θα ήταν μια ζωή…
Έτσι πήρα την απόφαση κι έκανα το ταξίδι.
Και μετά από μια μέρα ταξίδι, βρέθηκα στην Γκόα στην Ινδία, για πρώτη μου φορά, νωρίς τα ξημερώματα την Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016.
Με το που βγήκα από το αεροδρόμιο, ένας χαμός.
Ζέστη, πολύς κόσμος, πολλοί Ινδοί, στριμωγμένοι και να μιλάνε ακατάπαυστα μεταξύ τους με άγνωστους σε εμένα ήχους.
Αυτοκίνητα να κορνάρουν και να οδηγούν βιαστικά κι άτσαλα…
Βρήκα τον οδηγό μου, πήγαμε στο ξενοδοχείο – αν μπορείς να το πεις ξενοδοχείο, κι έπεσα κουρασμένος για ύπνο.
Την επόμενη μέρα, ξύπνησα σε ένα όμορφο και τροπικό περιβάλλον με ένα βαρύ από το ταξίδι κεφάλι.
Ζέστη, λιακάδα και φοίνικες.
Βγαίνω μια βόλτα να δω που βρίσκομαι.
Μου αρέσει πολύ το περπάτημα, ειδικά σε νέους τόπους.
Όμως, αυτό που είδα ειλικρινά δεν το περίμενα.
Οι δρόμοι – αν μπορείς να τους πεις δρόμους – δεν έχουν πεζοδρόμια.
Δίπλα από την άσφαλτο έχει απλά χώμα και σκουπίδια, και εκεί μπορείς μόνο να περπατήσεις με λίγο περισσότερη ασφάλεια, αν δε θες να σου κορνάρουν.
Ινδοί και τουρίστες οδηγούν βιαστικά κι επικίνδυνα.
Κορνάρουν ανά πάσα στιγμή και οι διπλές και τριπλές προσπεράσεις είναι απίστευτες.
Οδηγούν ανάποδα, ξέχασα να πω. Βρετανικό σύστημα.
Είσαι περισσότερο ασφαλής σαν οδηγός παρά σαν πεζός, μιας και δεν έχει χώρο ο δρόμος να περπατήσεις πουθενά.
Αδέσποτα σκυλιά διασχίζουν το δρόμο ανά πάσα στιγμή.
Αδέσποτα πρόβατα και κατσίκια επίσης.
Αδέσποτες αγελάδες, ζώα ολόκληρα, μπορούν να πεταχτούν ανά πάσα στιγμή οπουδήποτε.
Μέσα σε όλα αυτά, να περνάς έξω από τριτοκοσμικά μαγαζιά κι οι μαγαζάτορες να προσπαθούν να σε κάνουν να κοιτάξεις το εμπόρευμά τους.
Η παραλία – αν μπορείς να την πεις παραλία – είναι μέσα στη βρωμιά.
Οι άνθρωποι κολυμπάνε παρόλα αυτά.
Το χώμα, τα σκουπίδια, η βρωμιά, οι κόρνες, η φασαρία, το χάος…
Είναι σαν ένα άσχημο χωριό κολλημένο στο παρελθόν.
Κι είναι έτσι όλη η Ινδία, όχι μόνο το μέρος που βρίσκομαι.
Αυτό μόνο μπορούσα να δω τις πρώτες μέρες.
«Που βρίσκομαι;»… αναρωτήθηκα.
«Υπομονή μέχρι να έρθει η Δευτέρα και να αρχίσει το πρόγραμμα».
Κι ήρθε η στιγμή που περίμενα. Ήρθε η Δευτέρα.
Ο δρόμος από εκεί που μένω μέχρι τη σχολή είναι 10-15 λεπτά με το σκούτερ. Έκανα την προσευχή μου και νοίκιασα σκούτερ, εννοείται. Δε μπορείς να πας πουθενά αλλιώς.
Αγελάδες, μαϊμούδες, βλέπεις συχνά στο δρόμο σου.
Η σχολή μας βρίσκεται στη μέση της ζούγκλας ανάμεσα σε μια πόλη, τη Mapusa, κι ένα τουριστικό χωριό, την Anjuna.
Ο δάσκαλος του προγράμματος έχει επιμεληθεί της κατασκευής της σχολής που έχει φτιαχτεί ευτυχώς με δυτικά πρότυπα, καλά οργανωμένη, παρά την τοποθεσία της.
Είναι σχολή-κλινική με καμιά εικοσαριά κρεβάτια.
Σχολή το πρωί, κλινική το βράδυ.
Το βράδυ είναι ανοιχτή σε όλους όσους έχουν κάποιον πόνο ή πρόβλημα υγείας και θέλουν να δοκιμάσουν κάποια εναλλακτική θεραπεία.
Η πρώτη μέρα του μαθήματος ήταν λίγο φορτική για μένα.
Πολλά νέα πράγματα να μάθω, μέσα σε λίγο χρόνο.
Όλη η εμπειρία μέχρι το πρώτο απόγευμα της πρακτικής ήταν λίγο η πολύ αρνητική και χαοτική για μένα.
Μέχρι το πρώτο βράδυ της πρακτικής που γνώρισα τους πρώτους μου «ασθενείς».
Παρά τα ελάχιστα πράγματα που είχαμε μάθει, μόνο με την προϋπάρχουσα γνώση μου σχετικά με το σώμα, την ακοή και την κατανόηση, μπόρεσα να προσφέρω κάποιου είδους ανακούφιση.
Μπόρεσα να προσφέρω.
Κι αυτό μου έδωσε χαρά, παρά την απίστευτη κούραση.
Μέσα στις επόμενες μέρες, νέα πράγματα ήρθαν να συμπληρώσουν τα κενά και να μπορέσουμε να προσφέρουμε μια ολοκληρωμένη θεραπεία στα μυοσκελετικά προβλήματα, που είναι και τα κύρια.
Μάθαμε την πραγματική αιτία της ασθένειας, κάτι τόσο απλό μα και τόσο εντυπωσιακό.
Μάθαμε αρκετά πρωτόκολλα θεραπείας για διάφορα προβλήματα.
Σήμερα, μόλις μια εβδομάδα μετά, είμαι πολύ χαρούμενος για την επιλογή μου.
Βλέπω τα πράγματα διαφορετικά.
Έχω ήδη 5 λατρεμένους «ασθενείς» που χαιρόμαστε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον.
Αυτό που κάνω τους βοηθά πραγματικά.
Οι συμμαθητές μου είναι από όλο τον κόσμο κι είμαστε μια πολύ καλή παρέα.
Ο καθένας έχει διαφορετικό παρελθόν κι εμπειρία στην υγεία και βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Ο δάσκαλος, παρά το ότι κατακλύζεται από ερωτήσεις κι απαιτήσεις όλη μέρα, είναι καλός και τα καταφέρνει μια χαρά. Εκτελεί πραγματικό έργο κι ήταν δική του ιδέα όλο αυτό. Εκτός από αυτή τη σχολή-κλινική εδώ έχει άλλες δύο στη Μαδρίτη της Ισπανίας, από όπου και κατάγεται.
Το περιβάλλον, τι να πω για αυτό… είναι απλά ζωντανό. Με όλη την έννοια της λέξεις.
Αν κλείσεις τα μάτια σου στο μέρος που είναι η σχολή, μέσα στη ζούγκλα, θα ακούσεις κάθε είδος ζωής: πουλιά, μαϊμούδες, σκυλιά, και δεκάδες άλλα πλάσματα να συνυπάρχουν αρμονικά μέσα στη φύση.
Όσο για τους Ινδούς, τι να πω… Δεν κοιτάνε απλά τη τσέπη σου. Είναι καλοί άνθρωποι και πρόθυμοι να σε βοηθήσουν αν χρειάζεσαι κάτι. Η φτωχή οικονομία, όπου κι αν την έχω δει, ενώνει τους ανθρώπους και τους κάνει να βοηθάνε ο ένας τον άλλον.
Απολαμβάνω κάθε μέρα τη διαδρομή προς τη σχολή, ειδικά το πρωί.
Είμαι περισσότερο «εδώ» από ποτέ. Είχα αρχίσει να το χάνω αυτό τελευταία.
Απολαμβάνω να βοηθάω τους άλλους αποτελεσματικά, παρά την κούραση που αυτό μου δημιουργεί.
Η δε αναγκαστική αποτοξίνωση από το Ίντερνετ, με έκανε να επαναπροσδιορίσω τις αξίες μου και τι είναι σημαντικό για μένα και τη μέρα μου.
Θα ήταν κλισέ να το πω, αλλά θα το κάνω: Έχουμε τόσα πολλά, πραγματικά.
Κι είναι πολύ εύκολο να το ξεχάσουμε αυτό στην καθημερινότητα.
Παρά τα όσα έχουμε περάσει τα τελευταία χρόνια, το επίπεδο υγείας, υγιεινής, καθαριότητας, διαβίωσης, διατροφής, καταναλωτικών αγαθών και τεχνολογίας μας στην Ελλάδα είναι στα αλήθεια υψηλό σήμερα.
Μέσα σε λίγα χρόνια αποκτήσαμε ομαλούς ασφαλτοστρωμένους δρόμους στην ευρύτερη Αθήνα, κι εξαφανίσαμε τα αδέσποτα σκυλιά και τα περιττώματα απο τα πεζοδρόμια σε μεγάλο βαθμό.
Παρά τα οικονομικά μας προβλήματα, οι περισσότεροι απο μας ζούμε σε μια στέγη με καλές συνθήκες υγιεινής, κι απολαμβάνουμε καθημερινά θρεπτικό, καθαρό και νόστιμο φαγητό.
Ανοίγουμε τη βρύση και τρέχει καθαρό πόσιμο νερό.
Το εμφιαλωμένο μας νερό είναι φτηνό σχετικά και απο τα πιο ποιοτικά στον κόσμο – τα περισσότερα κράτη έχουν φιλτραρισμένο, άγευστο εμφιαλωμένο νερό, όχι μεταλλικό, καθαρό, εύγευστο εμφιαλωμένο νερό όπως εμείς.
Η ταχύτητα του ίντερνετ μας είναι αρκετά γρήγορη, ικανή να καλύψει και τις πιο μεγάλες απαιτήσεις, ανοίγοντας μας παράθυρα για μελέτη, επικοινωνία, σπουδές κι εργασία σε όλο τον κόσμο.
Παρά το οτι τα κρατικά μας νοσοκομεία δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση, είναι εκεί για μας με καλά εκπαιδευμένους γιατρούς, έτοιμους να μας φροντίσουν δωρεάν σε περίπτωση ανάγκης 24/7.
Δεν έχουμε απειλητικές ασθένειες και επιδημίες όπως ελονοσία, τύφο κλπ.
Το πιο παλιό μας αυτοκίνητο είναι η λιμουζίνα τους εδώ.
Η λίστα συνεχίζεται…
Σίγουρα υπάρχουν άλλες χώρες με ακόμα υψηλότερο επίπεδο.
Αλλά αν δει κανείς αυτούς τους ανθρώπους εδώ να χαμογελάνε και να είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν με το τίποτα, τότε σίγουρα θα αναθεωρήσει το πώς βλέπει τη ζωή του.
Επίσης, οι μέρες για μένα περνάνε γρήγορα όταν δεν κάνω κάτι ουσιαστικό, όπως εδώ.
Η αξία της κάθε μέρας είναι πραγματικά μεγάλη. Κάθε μέρα δεν ξαναγυρνάει.
Ο χρόνος και το πώς τον ξοδεύεις είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο – όχι η περιουσία.
Όλα τα άλλα ξαναβρίσκονται.
Αυτά λοιπόν προς το παρόν.
1η εβδομάδα κάτω, κι αισθάνομαι σαν να πέρασε ένας μήνας.
Απομένουν τρεις, κι ανυπομονώ για αυτές.