2013 – Καθημερινά ευχαριστώ τον Θεό που κάνω μια δουλειά μέσω της οποίας βοηθάω τον κόσμο να γίνει καλύτερος, υγιέστερος, δυνατότερος…
Για τα χαμόγελα που μου χαρίζουν οι άνθρωποι που βοηθάω…
Για τη χαρά που παίρνουν όταν βλέπουν το αποτέλεσμα από τη δουλειά μας να έρχεται γρήγορα…
Και που μπορώ να ΖΩ από αυτό για μένα είναι ΔΩΡΟ.
Χαίρομαι που μπορώ να προσφέρω κάτι ουσιαστικό στην υγεία των άλλων με ένα διαφορετικό και διασκεδαστικό τρόπο.
Τον τελευταίο καιρό όμως έχω βαθύτερες ανησυχίες…
Δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τα λόγια μιας παλιάς μου φίλης…
«Όταν αυτό που κάνεις έχει σκοπό μόνο το ΕΓΩ σου, είναι ΔΟΥΛΕΙΑ. Όταν αυτό που κάνεις έχει σκοπό το ΕΓΩ+ΑΛΛΟΙ είναι ΕΡΓΟ».
Έτσι κι εγώ τώρα θέλω να προσφέρω περισσότερο. Θέλω να στηρίξω με τη δουλειά μου έναν οργανισμό που προσφέρει έργο στην κοινότητα.
Γιατί ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω ειδικά αυτή τη στιγμή, που δεν έχουν ούτε τα ΒΑΣΙΚΑ.
Κι από τη στιγμή που δεν υπάρχει πραγματική “πρόνοια”, το μόνο πράγμα που έχουμε είναι Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ.
Ακόμα και σε αυτούς τους καιρούς, υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας που κάνουν ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΣ ΕΡΓΟ.
Που αναλαμβάνουν μια ΕΥΘΥΝΗ πολύ μεγαλύτερη από την επιβίωση του εαυτού τους και της οικογένειάς τους.
Που αναλαμβάνουν μια ΕΥΘΥΝΗ για τον ΚΟΣΜΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟ.
Χωρίς να είναι ΠΛΟΥΣΙΟΙ ή να έχουν ΛΥΜΕΝΑ τα προβλήματά τους.
Άνθρωποι όπως ο Πατέρας Αντώνιος.
Δεν ξέρω αν γνωρίζεις γι’αυτόν ή το έργο του.Μάλιστα κι εγώ έμαθα πρόσφατα γι’αυτόν και για την «Κιβωτό του Κόσμου» στα Σεπόλια, η οποία λειτουργεί τα τελευταία 20 χρόνια (!) στην Αθήνα.
Με λίγα λόγια, από το site της Κιβωτού:
“O ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου είναι εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο Κολωνού. Η περιοχή είναι, από τις πιο επικίνδυνες στην Αθήνα, αφού δρουν πολλές συμμορίες, ενώ σχεδόν σε κάθε γωνιά γίνεται εμπόριο ναρκωτικών. Από την πρώτη στιγμή που εγκαταστάθηκε, ένιωσε την ανάγκη να αντιδράσει, όπως λέει.
Έτσι, με τη βοήθεια εθελοντών, δημιουργήθηκε η Κιβωτός του Κόσμου, μια Οργάνωση με στόχο να βγάλει όσα περισσότερα παιδιά μπορούσε από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη και να τους προσφέρει τη δυνατότητα «να σταθούν στα πόδια τους.
Η Κιβωτός ιδρύθηκε το 1998 από τον 26άχρονο τότε Ιερέα, που διαπιστώνοντας τις πολύ άσχημες συνθήκες διαβίωσης των παιδιών θέλησε να βοηθήσει με σκοπό να ανατρέψει και να βελτιώσει αυτήν την άσχημη κατάσταση και να αποτελέσει η Κιβωτός μία εστία φροντίδας συμπαράστασης και ελπίδας για το μέλλον αυτών των παιδιών της “άλλης” Αθήνας.
Σήμερα, μαζί με μια ομάδα εκατοντάδων εθελοντών που πλαισιώνουν ανιδιοτελώς τον Πατέρα Αντώνιο και τα παιδιά με διάθεση προσφοράς και αγάπης, η «Κιβωτός του Κόσμου» συγκεντρώνει περίπου τα 400 παιδιά, από βρέφη έως 18 ετών σχηματίζοντας έτσι μια κοινότητα ανθρωπιάς και αγάπης, που ανθεί και μεγαλουργεί στο κέντρο της Αθήνας.
Τα παιδιά, Ελληνόπουλα κυρίως, αλλά και από άλλες χώρες, βιώνουν σήμερα τη στοργή και την ειρήνη της «Κιβωτού του Κόσμου» μακριά από την πρότερη φτώχεια, την πείνα, το ρατσισμό και άλλες πληγές που μαστίζουν σήμερα την κοινωνία μας.
Στόχος του Πατέρα Αντωνίου είναι να μην ιδρυματοποιηθούν τα παιδιά, αλλά να παραμένουν μαζί με τη μητέρα τους. Για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός οι άστεγες, αλλά και άπορες μητέρες ενισχύονται μηνιαίως με οικονομικά βοηθήματα, πληρώνοντας μισθώματα μικρών κατοικιών και δίδοντας οικονομικά βοηθήματα στις μητέρες αυτές για λογαριασμούς νερού και ηλεκτρικού ρεύματος, και ταυτόχρονα βρίσκοντας εργασία στη μητέρα με απώτερο σκοπό να σταθεί στα πόδια της, να πάρει τη ζωή της στα χέρια της και την ευθύνη των παιδιών της.
Επιπροσθέτως, σε ένα δεύτερο χώρο ετοιμάστηκε και λειτουργεί από το 2008 ξενώνας δυναμικότητας 40 κλινών για τις άστεγες και κακοποιημένες μητέρες με τα παιδιά τους, επειδή προέκυψε μεγάλη ανάγκη για τη στέγαση αυτού του πληθυσμού που δεν είχε που την κεφαλή κλίναι.
Επίσης, επί καθημερινής βάσης κι επί σειρά ετών προσφέρουν φαγητό σε 1.300 άτομα, ως επί το πλείστον άγαμες και άστεγες μητέρες με τα παιδιά τους.
Η «Κιβωτός του Κόσμου» έχει βραβευτεί 2 φορές από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, το 2003 και το 2005. Το 2004 από την UNESCO.
Ο Πατέρας Αντώνιος βραβεύτηκε το 2008 από την Ακαδημία Αθηνών για το φιλανθρωπικό του έργο.”
Έψαξα για τον Πατέρα Αντώνιο στο YouTube. Είδα όλα τα βιντεάκια. Μέχρι και την ομιλία του στο TEDxAcademy. Δες τα δυο κυριότερα βίντεο αν θες από κάτω.
Έπαθα πλάκα. Έχω πάει σε εκατό σεμινάρια αυτοβελτίωσης για να μάθω πέντε πράγματα και να ένας άνθρωπος που τα έχει πηγαία.
Ο Πατέρας Αντώνιος πάλεψε για τα “ξένα” παιδιά κόντρα σε τρομερά αντίξοες συνθήκες ενός κράτους που δεν έχει σχεδιαστεί όχι μόνο για να βοηθάει το ίδιο παρόμοιες καταστάσεις αλλά ούτε για να υποστηρίζει τέτοιες πρωτοβουλίες…
Για να καταλάβεις, διάβασε αν θες ένα σοκαριστικό άρθρο του 2008 για την αρχική του ιστορία και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε εδώ…
Τι να πρωτοπώ από τα λόγια του που μου έκανε εντύπωση…
«O πλούτος δεν εχει σχεση τοσο με τη τσεπη, οσο με το τι εχει ο καθενας να προσφερει γυρω του…
Τα παιδια ειχαν πολύ λιγη αυτοεκτιμηση και δεν ειχαν δεχθει αγαπη…
Τα παιδια ειχαν πολύ λιγη αυτοεκτιμηση και δεν ειχαν δεχθει αγαπη…
Ηθελα με το παραδειγμα μου να τους δειξω ότι υπαρχει κι άλλος δρομος….
Δεν ειχα τιποτα να τους δωσω…
Ειχα την πιστη ότι «ξερεις κατι, μπορεις ν’αλλαξεις!»
Κι εγω δεν ηθελα να γινω μερος του προβληματος ή να γυρισω από την άλλη και να κανω ότι δεν το βλεπω…
Πιστευω αμαρτια και κακο δεν είναι μονο να μην κανει καποιος το κακο, αλλα και ενώ να μπορει να κανει κατι να μην το κανει…
Πιστεψα και παλεψα με ολες μου τις δυναμεις να δωσω αυτό το μικρο παραδειγμα…
Eίπα: Αντί να καταριόμαστε το σκοτάδι, ας ανάψουμε ένα σπίρτο.
Πολλοι πιστευουν ότι σημερα θαυματα δε γινονται. Προσωπικα, εγω ζω μεσα σε ένα τετοιο θαυμα κάθε μέρα…
Πολλοι πιστευουν ότι σημερα θαυματα δε γινονται. Προσωπικα, εγω ζω μεσα σε ένα τετοιο θαυμα κάθε μέρα…
Τωρα πια, 2000 άτομα ζουν και υποστηριζονται από την Κιβωτο όχι σαν δεκανικια, αλλα σαν ενας τοπος που δινει ωθηση στα παιδια να σπουδασουν να εχουν ένα μελλον, να πατουν στα ιδια τους τα ποδια.»
Έπαθα ΣΟΚ… Και ξέρεις, επειδή δεν είχα ξανακούσει για όλα αυτά, και να σου πω την αλήθεια μου φάνηκαν σαν παραμύθι, έπρεπε να πάω να τα δω με τα μάτια μου!
Έτσι τις προάλλες, έκλεισα ραντεβού με την κοινωνική τους λειτουργό, Αγγελική Κορομηλά, κι επισκέφτηκα την «Κιβωτό του Κόσμου» στα Σεπόλια. Τι να πω…
Με το που πάτησα το πόδι μου εκεί μέσα, βλέποντας όλα αυτά τα παιδιά, τα χρώματα, τα χαμόγελα, τους εθελοντές, την εκπληκτική οργάνωση, τη φροντίδα και την Αγάπη, σταμάτησα να σκέφτομαι κάθε μου πρόβλημα.
Το μόνο που ένιωθα ήταν ΔΕΟΣ για το μεγαλείο που έχει μέσα του ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ αν θέλει να δημιουργήσει, να προσφέρει, να ΑΓΑΠΗΣΕΙ.
Μου λέει κάτι η κοινωνική λειτουργός και μένω μα**κας…
«Προσπαθούμε να κάνουμε τους γονείς να καταλάβουν ότι το παιδί είναι η δύναμη που τους ωθεί να πάνε μπροστά και όχι το εμπόδιο που τους κρατάει πίσω.»
Άντε γεια…
Τι να σου πρωτοπώ; Για το γυμναστήριο που έχει μέσα, για το αμφιθέατρο, για την τεράστια χρωματιστή τραπεζαρία, για το κανονικό νηπιαγωγείο που έχει αναλάβει δε ξέρω πόσα παιδιά, για την αίθουσα με τα computers, για τις φροντιστηριακές αίθουσες των παιδιών από Γυμνάσιο μέχρι Πανελλήνιες, για τις έξτρα δραστηριότητες χορού, πολεμικών τεχνών, μουσικής…
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, ΔΕΝ ΕΧΩ ΞΑΝΑΔΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΓΑΠΗ, ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΔΗΜΟΣΙΟ Ή ΙΔΙΩΤΙΚΟ, ΠΟΥ ΠΗΓΑ Η ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΥ.
Μου την “έσπαγε” να βλέπω ανθρώπους εθελοντές (το 99% είναι άμισθοι) να μην σταματάνε να χαμογελάνε! Δεν το έχω ξαναδεί αυτό σε καμία εταιρεία, ιδιωτική η δημόσια!
Αλλά ξέρεις τι με συγκίνησε περισσότερο;
Που ρε γαμώτο, είδα τα παιδιά εκεί μέσα, και μιλάω για τους νεαρούς εφήβους, να έχουν ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ. Δηλαδή, γυρνάνε από το σχολείο, τρώνε και διαβάζουν στην κιβωτό, κοινωνικοποιούνται και ξεφεύγουν λίγο από το άσχημο περιβάλλον και δε φεύγουν αν δεν έχουν κάνει αξιολόγηση της μελέτης τους.
Όταν γυρνούσα εγώ από το σχολείο, δεν είχα καμία καθοδήγηση. Δεν είχα ΚΑΝΕΝΑΝ να σιγουρευτεί ότι διάβασα ή πως τα πήγα στο σχολείο. Οι γονείς μου είχαν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα. Το λύκειο το έβγαλα με το ζόρι, κι αυτό ήταν ΤΕΧΝΙΚΟ που ήταν υποτίθεται πιο εύκολο από το ΓΕΝΙΚΟ τότε. Αν και είχα οικογένεια, μεγάλωσα στους ΔΡΟΜΟΥΣ. Ο πατέρας μου με φώναζε “ο σοκακτζής” για να καταλάβεις! Κάπνιζα από τα 12. Απλά μου έκοψε λίγο να μείνω μακριά από τα drugs γιατί είδα την κατάληξή τους. Και στάθηκα τυχερός γιατί αποφάσισα να κυνηγήσω τη ζωή μου μόνος μου, να σταματήσω να ρίχνω τις ευθύνες στους άλλους και να πάρω την ευθύνη γι’αυτήν και να κάνω ό,τι έχω κάνει ως τώρα.
Οι περισσότεροι παιδικοί μου φίλοι από τότε αν δεν είναι σήμερα ναρκομανείς, είναι άνθρωποι φτωχού πνευματικού επιπέδου, τεχνικών επαγγελμάτων, του μεροκάματου.
Κάποιοι από τους παιδικούς μου φίλους ΔΕ ΖΟΥΝ ΚΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.
Κάποιοι από τους παιδικούς μου φίλους ΔΕ ΖΟΥΝ ΚΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.
Έτσι και τα περισσότερα από τα παιδιά της Κιβωτού θα γινόντουσαν πρεζάκια, κλέφτες, εγκληματίες ή στην καλύτερη περίπτωση, αμόρφωτοι κι ανίκανοι.
Θα ήταν βάρος στην κοινωνία. Τη δική μας κοινωνία. Την κοινωνία της Αθήνας. Που ζούμε σήμερα εμείς, αύριο τα παιδιά μας κ.ο.κ.
Ενώ τώρα, εκατοντάδες από αυτά τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να σπουδάσουν, να γίνουν παραγωγικά μέλη της κοινωνίας και να γίνουν κάτι ρε γαμώτο, δηλαδή ανατριχιάζω στην σκέψη και μόνο…
Λέει ο Πατέρας Αντώνιος σε μια του συνέντευξη: «Πολλά από αυτά τα παιδιά έχουν πίκρα και θυμό μέσα τους για τον ίδιο τους τον γονιό, που θα έπρεπε να τους σταθεί, ενώ δεν τους στέκεται… Οπότε, εμείς αυτό που τους λέμε είναι ότι “η δική σου η ζωή μπορεί να αλλάξει και έχεις όλη την ευκαιρία. Πρόλαβε το δικό σου το τρένο, η μαμά ή ο μπαμπάς σου το έχασε, ό,τι και να’γινε, κι αυτούς κάποιος άλλος δεν τους πρόσεξε…” Τους βοηθάμε δηλαδή να συγχωρέσουν, γιατί αν δε μπορέσεις να συγχωρέσεις δεν έχεις και εξέλιξη.»
Μιλάμε μου έχει σηκωθεί η πέτσα… Σε ποιο “σχολείο” μπορείς να ακούσεις τέτοια λόγια;
Λέει ο Πατέρας Αντώνιος σε μια του συνέντευξη: «Πολλά από αυτά τα παιδιά έχουν πίκρα και θυμό μέσα τους για τον ίδιο τους τον γονιό, που θα έπρεπε να τους σταθεί, ενώ δεν τους στέκεται… Οπότε, εμείς αυτό που τους λέμε είναι ότι “η δική σου η ζωή μπορεί να αλλάξει και έχεις όλη την ευκαιρία. Πρόλαβε το δικό σου το τρένο, η μαμά ή ο μπαμπάς σου το έχασε, ό,τι και να’γινε, κι αυτούς κάποιος άλλος δεν τους πρόσεξε…” Τους βοηθάμε δηλαδή να συγχωρέσουν, γιατί αν δε μπορέσεις να συγχωρέσεις δεν έχεις και εξέλιξη.»Μιλάμε μου έχει σηκωθεί η πέτσα… Σε ποιο “σχολείο” μπορείς να ακούσεις τέτοια λόγια;
Βγαίνοντας έξω μαγεμένος, πετυχαίνω τον Πατέρα Αντώνιο μέσα σε μια παρέα ανθρώπων, να φωνάζει τα παιδάκια με το μικρό τους όνομα, τα ήξερε όλα. Τον σταματάω και του λέω “Πάτερ, έχετε ένα λεπτό; Ήθελα απλά να σας πω ότι πρόσφατα έμαθα για το έργο σας, συγκινήθηκα πραγματικά και θέλω να βοηθήσω. Σας συγχαίρω για όλη αυτή τη δουλειά και για το κουράγιο σας.” Και του σφίγγω το χέρι. Βουρκώνει, σαν να δικαιώνεται. Και μου απαντά: “Να’σαι καλα, κι εμείς ευχαριστούμε για την υποστήριξή και τη βοήθεια σας”.
Να γιατί αποφάσισα να στηρίξω την “Κιβωτό του Κόσμου” με τη δουλειά μου.
Από το 2013 μέχρι και σήμερα, μέσω των υπαίθριων bootcamps και των online προγραμμάτων μου FITin30′ και UNCOVER, έχουμε καταφέρει να μαζέψουμε λίγες χιλιάδες ευρώ για αυτό τον οργανισμό και ελπίζω πολλές περισσότερα στο μέλλον. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό.
Ευχαριστώ πολύ όλες τις πελάτισσες και πελάτες μου όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί συμμετέχοντας με τη συνδρομή τους σε ένα πρόγραμμά μου, δεν ωφελούν μόνο τη δική τους υγεία και φυσική τους κατάσταση, αλλά γίνονται μέρος και μιας προσφοράς στην κοινότητα – τι καλύτερο;
Η Κιβωτός σήμερα έχει επεκταθεί πολύ περισσότερο από τότε που έγραψα αυτό το άρθρο.
Αλλά η Κιβωτός στηρίζεται μόνο από ιδιωτική πρωτοβουλία, και παρά το ότι στην πάροδο του χρόνου αυξήθηκαν οι πηγές ενίσχυσής της, έχει συνεχείς ανάγκες για τη λειτουργία της.
Μάθε λεπτομέρειες για το έργο της Κιβωτού σήμερα κι ενίσχυσε το κι εσύ προσφέροντας εθελοντικά λίγο χρόνο ή χρήματα ΕΔΩ.