22/12/15

Ποιος λογικός άνθρωπος θα επέλεγε συνειδητά να πέσει από ένα αεροπλάνο στα 4 χιλιόμετρα ύψος για να κάνει 1 λεπτό ελεύθερη πτώση στο κενό με ταχύτητα 200 χλμ/ώρα (!!!) προς το έδαφος, προτού ανοίξει (κι ΑΝ ανοίξει) το αλεξίπτωτο – κι όλα αυτά επί πληρωμής;

Αυτό ακριβώς είναι ένα “tandem” άλμα, η εισαγωγική εμπειρία στον κόσμο του skydiving, ένα extreme sport που κάνεις το πρώτο σου άλμα με αλεξίπτωτο δεμένος μαζί με τον εκπαιδευτή.

Στη χώρα μας έχουμε 2-3 «ζώνες ρίψης» αεραθλητισμού, όπως λέγεται το Skydiving στα Ελληνικά, η πιο γνωστή των οποίων, το Skydive Athens, βρίσκεται στην Κωπαΐδα Βοιωτίας, μιάμιση περίπου ώρα δρόμο από την Αθήνα.

Για μένα ένα άλμα με αλεξίπτωτο φάνταζε πάντα κάτι εξωπραγματικό που με γέμιζε φόβο και συγχρόνως έξαψη!

Κι αυτό γιατί η μεγαλύτερη μου φοβία είναι τα ύψη.

Σκέψου ότι μένω στον 4^ο όροφο της πολυκατοικίας και φοβάμαι κάθε φορά που βγαίνω στο μπαλκόνι να απλώσω και να μαζέψω τα ρούχα.

Τσεκάρω τα κάγκελα, αν αντέχουν ακόμα ή θέλουν επισκευή.

Σκέφτομαι να τους βάλω μια πιο ψηλή επέκταση, γιατί τα θεωρώ πολύ χαμηλά.

Και ένα άλμα με αλεξίπτωτο, ενώ ήταν κάτι που πάντα νόμιζα ότι ήταν «αδύνατο» για μένα, ήταν πάντα στο “bucket list” μου, τη λίστα με τα πράγματα που θέλω να κάνω στη ζωή μου, όσο την έχω ακόμα.

Επειδή λοιπόν…

1. ο χρόνος περνάει σαν νερό (φτάνω τα 36),
2. κάποια από τα πράγματα της “bucket list” μου πρέπει να τα κάνω σύντομα όσο είμαι ακόμα νέος σχετικά, και να αρχίσω να τα σβήνω ένα-ένα γιατί «μαζεύονται» σιγά-σιγά με το χρόνο
3. πιστεύω ότι ποτέ οι συνθήκες δεν είναι «τέλειες» για να κάνεις τα όνειρά και τους στόχους σου πραγματικότητα
4. πιστεύω ακράδαντα ότι όλα μας τα όνειρα κι οι φιλοδοξίες βρίσκονται έξω από τη «ζώνη άνεσής» μας, όσο μεγάλη ή μικρή είναι αυτή η ζώνη για τον καθένα, κι ότι πρέπει να επεκτείνουμε αυτή τη ζώνη – παρά να την αφήνουμε να μικραίνει όλο και περισσότερο – καθώς μεγαλώνουμε, αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε «ζωντανοί»
5. παρά το ότι έχω κάνει αρκετά σε μικρή σχετικά ηλικία (έχω ταξιδέψει σε 4 ηπείρους και δει μέρη του κόσμου που ο μέσος άνθρωπος δε θα δει ποτέ στη ζωή του, έκανα διεθνή καριέρα, άνοιξα την πρώτη μου επιτυχημένη επιχείρηση κι άλλα πολλά μέχρι τα 28 μου), τα τελευταία χρόνια δεν έχω προκαλέσει τα όριά μου σχεδόν καθόλου
6. το Skydive Athens έμαθα πρόσφατα ότι κάνει εκπληκτική κι επαγγελματική δουλειά σε πολύ καλές τιμές
7. ο καιρός για κάτι τέτοιο ήταν ακόμα σχετικά καλός
8. πιστεύω «ό,τι μπορείς να κάνεις σήμερα μην το αφήνεις για αύριο»
9. ή τώρα η ποτέ!

Για όλους τους παραπάνω λόγους, αποφάσισα να κάνω το πρώτο μου «αδύνατο» άλμα “tandem” με αλεξίπτωτο, απόφαση την οποία «τίμησα» – κι είμαι πολύ περήφανος για αυτό – το Σάββατο 14/11/15.

Χρειάστηκε λίγος καιρός για να δημιουργηθεί το υλικό αυτού του άρθρου και να το μοιραστώ μαζί σου, ήθελα να είναι κάτι ξεχωριστό….

Σε αυτό το άρθρο θα σου περιγράψω σύντομα αυτή την εμπειρία μου μαζί με τα μαθήματα που πήρα από αυτήν, γιατί ξέρεις καλά πως μου αρέσει να φιλοσοφώ τη ζωή και να μαθαίνω από αυτήν…

Πάμε λοιπόν…

Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν να πάρω το Skydive Athens να κλείσω ραντεβού για κάτι εβδομάδες αφού μου μπήκε η ιδέα στο μυαλό, γιατί πίστευα ότι μπορεί να μην το τηρούσα, να μην πήγαινα…

Όμως πήρα την απόφαση και το έκανα. Είχα το εγχείρημα πολύ καιρό στο μυαλό μου κι ήθελα να το κάνω να τελειώνει. Έκλεισα ραντεβού για το πρώτο μου Tandem άλμα για το Σάββατο μεσημέρι, λίγες μέρες πριν.

Στο διάστημα ανάμεσα στο τηλέφωνο και στη μέρα του άλματος, προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι. «Θα περάσουμε τη γέφυρα όταν τη συναντήσουμε», έλεγα, που λέει κι η Ιταλοαμερικανίδα Θεία μου Luciana. Δεν έχει νόημα να αγχώνομαι από τώρα.

Παρασκευή βράδυ αρχίζω να αγχώνομαι – ελαφρά.

Ψάχνω στο ίντερνετ «άγχος πριν από άλμα με αλεξίπτωτο» (να’ναι καλα το Google, μου έχει λύσει τα πιο απίθανα προβλήματα) στα αγγλικά και δε βρίσκω τίποτα. Αυτό που βρήκα ήταν ένα άρθρο σε ένα blog με extreme sports που περίγραφε τα ψυχολογικά οφέλη ενός άλματος με αλεξίπτωτο: πολύ αυξημένη αυτοπεποίθηση κι αυτοεκτίμηση, ψυχική κάθαρση, οξεία συγκέντρωση και μια αίσθηση του ότι όλα είναι δυνατά μετά από αυτό.

Πήρα τα πάνω μου. Ετοίμασα τα ρούχα που θα φόραγα την επόμενη μέρα, και «καθάρισα» το πρόγραμμα μου για το Σάββατο. Η μέρα ήθελα να είναι όλη αφιερωμένη σε αυτό κι εμένα.

Δεν το είπα σε κανέναν φίλο ή φίλη. Δεν ήθελα να επηρεαστώ από τη γνώμη κανενός. Η υπόθεση ήταν προσωπική. Εγώ απέναντι σε εμένα και τις φοβίες μου.

Έπεσα για ύπνο κι ευτυχώς κοιμήθηκα χωρίς πρόβλημα.

Σάββατο πρωί ξύπνησα καλά, ετοιμάστηκα και ξεκίνησα σιγά-σιγά για Κωπαΐδα με το αυτοκίνητο.

Στο δρόμο άκουσα το τελικό μέρος του audio-book “American on Purpose”, του Σκωτσεζο-Αμερικανού κωμικού και παρουσιαστή Craig Ferguson. Μου αρέσει το στυλ και η δουλειά του Craig πολύ. Η ιστορία του, η γεμάτη περιπέτεια, λάθη κι αποτυχίες ζωή του στο ταξίδι του προς την επιτυχία, με συνεπήρε. Στο συνιστώ ανεπιφύλακτα, είναι το 2^ο μόλις βιβλίο για το οποίο έχω αφήσει review στο Amazon για να καταλάβεις πόσο μου άρεσε.

Όλος ο δρόμος Αθήνα-Κωπαΐδα είναι περίπου 1μιση με 2 ώρες.

Στην έξοδο για Λιβαδειά, ένα τέταρτο πριν το τέλος της διαδρομής, κλείνω το iPod, βάζω «σιωπή» κι αρχίζω να ψιλο-αγχώνομαι.

«Είναι αργά για να γυρίσω πίσω», σκέφτηκα. Και κυρίως, δε θέλω να αναιρώ το λόγο μου.

Πάμε λοιπόν κι ο Θεός βοηθός.

Σε λίγα λεπτά και μετά από μια μικρή διαδρομή σε αγροτικό χωματόδρομο μέσα στη φύση, βρίσκω το κέντρο.

2 στέγαστρα, αρκετά τροχόσπιτα μάλλον ημι-μόνιμων αλεξιπτωτιστών και αρκετά αμάξια παρκαρισμένα στο γρασίδι.

Παρκάρω και βλέπω τη ζώνη ρίψης με τα σημαιάκια. Είναι περίπου 2 στρέμματα πρασίνου όπου προσγειώνονται οι αλεξιπτωτιστές. Όμορφα.

Φτάνω στο πρώτο στέγαστρο και βλέπω τις παρέες των παιδιών, άλλοι έμπειροι, άλλοι αρχάριοι, άλλοι επαγγελματίες. Άλλοι συζητούν, άλλοι ετοιμάζουν τον εξοπλισμό τους.

ΌΛΟΙ όμως χαμογελάνε κι είναι χαρούμενοι, χωρις καμία εξαίρεση.

Μπαίνω στη γραμματεία και κανονίζω τις λεπτομέρειες.

Το αεροπλάνο φεύγει κάθε μισή ώρα περίπου με τα παιδιά που κάνουν τα άλματα κι εγώ είναι να μπω σε περίπου μια ώρα.

Στην ώρα που περνάει, εγώ γνωρίζω νέους ανθρώπους, αρχάριους και προχωρημένους, βλέπω παιδιά με πολύχρωμα αλεξίπτωτα να πέφτουν και να προσγειώνονται και γενικά βιώνω μια πολύ θετική, ενεργητική κι επαγγελματική – από τη μεριά του κέντρου – ατμόσφαιρα.

Στο τραπέζι που κάθομαι, πιάνω στα χέρια μου ένα ξένο περιοδικό για το σπορ του αεραθλητισμού – δεν ήξερα ότι το σπορ είναι τόσο διαδεδομένο κι οργανωμένο, για να έχει και περιοδικό.

Ξεφυλλίζοντας το περιοδικό, βλέπω ωραίες φωτογραφίες με αλεξιπτωτιστές να παίζουν στον ουρανό καθώς πέφτουν στο κενό, πολλές διαφημίσεις ενός σωρού προϊόντων και αξεσουάρ για το άθλημα.

Πέφτω σε ένα άρθρο που εξηγεί τα στατιστικά του περασμένου έτους των ατυχημάτων και δυστυχημάτων του σπορ. Γρήγορα κλείνω το περιοδικό!

«Το τελευταίο πράγμα που μου χρειάζεται τώρα είναι να δω και πόσοι πέθαναν τον περασμένο χρόνο διεθνώς στο Skydiving», σκέφτηκα.

Κοντεύει η δική μου σειρά και γνωρίζω τον δάσκαλό μου. Είναι το άτομο με το οποίο θα πηδήξουμε από τα 14000 πόδια, δεμένοι μαζί.

Τον λένε Michael και είναι Πολωνός. Είναι 8 χρόνια επαγγελματίας αλεξιπτωτιστής. Έχει κάνει περίπου 1700 άλματα. Την ίδια μέρα έχει πέσει τουλάχιστον 5 φορές. Είναι 1,90-2 μέτρα, ένας ευγενικός γίγαντας. Αισθάνομαι ασφαλής μαζί του, που είναι το πιο σημαντικό για μένα στη διαδικασία.

Μου βάζει την εξάρτηση και μου εξηγεί τη διαδικασία, ενώ γύρω άνθρωποι τρέχουν πάνω-κάτω κι ετοιμάζονται για την επόμενη σειρά αλμάτων, τη σειρά μου.

«Το αεροπλάνο όπως είδες είναι μικρό και δε χωράμε μέσα όρθιοι, θα σκύψουμε να μπούμε μέσα. Μέσα που θα κάτσουμε, θα έχω τα πόδια μου ανοιχτά και εσύ θα κάτσεις μπροστά μου. Μόλις το αεροπλάνο φτάσει τα 14000 πόδια, θα ανοίξει η πόρτα από όπου θα πέσουμε. Όταν έρθει η σειρά μας, εσύ θα «κάτσεις» στο πάτωμα του αεροπλάνου, με τα πόδια έξω από την πόρτα, λυγισμένα καλά προς το αεροσκάφος. Θα κοιτάς τον ουρανό και θα έχεις το κεφάλι σου πίσω στον ώμο μου. Όταν θα πέσουμε στο κενό, θα κρατήσεις το σώμα σου σαν τόξο, για να πέσουμε σταθερά χωρίς στροφές. Θα πέφτουμε για περίπου ένα λεπτό πριν ανοίξει το αλεξίπτωτο. Μόλις σου πω, θα κοιτάξεις μπροστά σου να δεις τη Μάγδα, την κοπέλα που θα πάρει βίντεο το άλμα σου. Χαμογέλασε της, κάνε γκριμάτσες ή χειρονομίες για το βίντεο. Αφού ανοίξει το αλεξίπτωτο, θα βολτάρουμε για περίπου 5 λεπτά στον αέρα μέχρι την προσγείωση. ΟΚ; Έλα να κάνουμε πρόβα.»

Του επαναλαμβάνω αυτά που μου είπε (αν θες ξέχνα τα) και κάνουμε πρόβα. Είμαστε ΟΚ. Γνωρίζω και τη Μάγδα, τη φιλενάδα του Michael, επίσης Πολωνή. 700 άλματα αυτή. Η Μάγδα θα πηδήξει από το αεροπλάνο (ρισκάροντας τη ζωή της κατ’εμέ) απλά και μόνο για να πάρει βίντεο το άλμα μου, το βίντεο που θα δεις πο κάτω. Φοβερό έτσι;

Μαζευόμαστε όλοι κι ετοιμαζόμαστε να μπούμε στο αεροπλάνο, καθώς η Μάγδα μας παίρνει φωτογραφίες.

«Θα πηδήξουμε πρώτοι» μου λέει ο Michael και αρχίζω να αγχώνομαι καλά… «Τέλεια» σκέφτηκα… 😯

Καθόμαστε σε δυο σειρές ο ένας πίσω από τον άλλο στο χαμηλοτάβανο αεροπλάνο, ο καθένας μπροστά από τον εκπαιδευτή του, έτσι ακριβώς όπως θα πηδήξουμε.

Το αεροπλάνο παρά το μικρό του μέγεθος, έφυγε από το έδαφος χωρίς να το πάρω χαμπάρι. Και τότε συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει γυρισμός. Το άλμα έχει ήδη γίνει.

Ο καιρός είναι τέλειος, το τοπίο πανέμορφο κι αυτό κάνει την αναμονή λίγο πιο υποφερτή.

Μετά από 10 λεπτά ανάβασης στον αέρα, ο Michael μου λέει, «είμαστε στη μέση περίπου, θέλουμε άλλο τόσο ύψος πριν πηδήξουμε». Πρέπει να φτάσουμε τα 14000 πόδια, ή 4 περίπου χλμ, για να είμαστε σε ασφαλές ύψος προτού κάνουμε το άλμα.

Σε εκείνο το σημείο ανοίγει η «πόρτα του αεροσκάφους, η οποία καλύπτει το μισό περίπου πλευρό του. Είναι σαν να είσαι στον αέρα όταν ανοίγει η πόρτα, το τοπίο μοιάζει σουρεαλιστικό.

Ένας από τους αλεξιπτωτιστές που θα έκανε μόνος του άλμα, σηκώνεται, κάθεται λίγο στην ανοιγμένη πόρτα, και χωρίς να το πολυσκεφτεί, πηδάει στο κενό.

Εκεί αρχίζει να με λούζει κρύος ιδρώτας… 😳

Τα επόμενα λεπτά μέχρι το σημείο της πτώσης, πέρασαν αργά κι ανυπόφορα. Όταν φτάσαμε το σημείο, η πόρτα άνοιξε πάλι, κι ένα-ένα τα ζευγάρια άρχισαν να πέφτουν. Όταν ήρθε η σειρά μας (δεν ήμασταν πρώτοι τελικά) να πέσουμε, πέρασα σε άλλη «διάσταση».

Κοιτάω κάτω, το ύψος φαίνεται αχανές… πολύ πιο ψηλά από το φόβο μου.

Και μετά κάνω το δυσκολότερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου (δεν είναι το άλμα):

Αφήνομαι. Παραδίνομαι. Παραδέχομαι πως δεν τα ξέρω όλα, πως κάποιοι άνθρωποι ξέρουν περισσότερα από εμένα, δεν είναι ο τομέας μου εδώ. Κι εμπιστεύομαι τη ζωή μου 100% σε έναν άλλο άνθρωπο.

Και πέφτουμε.

Το ένα λεπτό της ελεύθερης πτώσης πέρασε γρηγορότερα από ότι περίμενα. Η ταχύτητα της πτώσης μας προς τη γη όμως ήταν τόσο μεγάλη (200-250 χλμ/ώρα) που δε μπορούσα να δω καθαρά κάτω με τα γυαλιά που φορούσα, ούτε να προλάβω να σκεφτώ κάτι. Είδα λίγο την Μάγδα που με έπαιρνε με την κάμερα, προσπάθησα να της χαμογελάσω, αλλά δεν κατάφερα να κάνω και πολλά καθώς με τραβούσε βίντεο στον αέρα. Θα δεις και στο βίντεο από κάτω.

Και μετά νιώθω ένα έντονο τράβηγμα κι ακούω ένα έντονο θόρυβο.

Όχι, δεν πέσαμε… απλά άνοιξε το αλεξίπτωτο. Ηρεμώ. Αναπνέω. Είμαστε ακόμα αρκετά ψηλά. Αλλά πέφτουμε ομαλά κι ωραία τώρα. Κοιτάω την απίστευτη θέα του ορίζοντα. Μπορώ να δω όλη την Εύβοια ξεκάθαρα κι από την άλλη μεριά τον ήλιο που δύει και χρωματίζει μοναδικά το καταπράσινο τοπίο της Κωπαΐδας.

Η αδρεναλίνη μου είναι ακόμα ψηλά. “Michael, you’re one crazy motherfucker doing this for a living!”, του λέω. “Look! My office has the best view!” μου λέει, καθώς μου δείχνει την υπέροχη θέα!

Μου δίνει τα χερούλια του αλεξίπτωτου να το οδηγήσω λίγο. Έχει πλάκα. Αν θες, μπορείς να οδηγήσεις το αλεξίπτωτο έως και 10 χλμ μακριά από το σημείο ρίψης με εκείνες τις λαβές. Όχι εμείς, όμως. Εμείς πρέπει να προσγειωθούμε σε συγκεκριμένο σημείο.

Παίρνει 5 περίπου λεπτά από τη στιγμή που ανοίγει το αλεξίπτωτο να φτάσεις τη ζώνη ρίψης. Ακουμπήσαμε τη γη ξεκούραστα κι άφοβα. Καθώς σηκωνόμαστε και ξελυνόμαστε, του λέω “Michael, this is crazy!” “What do you mean? This is FREEDOM!”, μου λέει.

Απίστευτη αίσθηση αυτοπεποίθησης κι ολοκλήρωσης στο τέλος. Σαν να κλείνει ένα κεφάλαιο, ένα απωθημένο για χρόνια. Διαπιστώνεις οτι είσαι πολύ δυνατότερος ακόμα κι από το μεγαλύτερό σου φόβο. Ότι ακόμα κι αν δεν έχεις όλα τα όπλα και τη γνώση για να πολεμήσεις κάτι, υπάρχουν πάντα άνθρωποι που μπορούν και θέλουν να σε βοηθήσουν σε αυτό, αρκεί να αφήσεις λίγο τον έλεγχο και να τους το επιτρέψεις. Δεν είσαι μόνος σου εδώ, εκτός κι αν εσύ το θέλεις. Τα πράγματα είναι πιο θετικά και πιο εύκολα μαζι με την κατάλληλη παρέα.

Μόλις τακτοποιηθήκαμε, κάτσαμε λίγο και τα είπαμε με τον Michael και με τα άλλα παιδιά.

Ο Michael είναι επαγγελματίας αλεξιπτωτιστής κι εκπαιδευτής. Ασχολείται με το σπορ 8 χρόνια. Έχει κάνει 1700+ άλματα. Επειδή αυτή η δουλειά είναι διεθνής, μπορεί να δουλεύει όπου θέλει στον κόσμο. Έτσι, προτιμά το χειμώνα να δουλεύει στο Skydive Athens, που ο καιρός είναι πιο βατός και γίνονται άλματα τον περισσότερο χειμώνα, και το καλοκαίρι να δουλεύει στην πατρίδα του την Πολωνία.

Ο Michael έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του στην Αρχιτεκτονική, αλλά όταν ξεκίνησε να δουλεύει σε ένα γραφείο σαν βοηθός Αρχιτέκτονα, κατάλαβε ότι αυτή η δουλειά δεν ήταν για αυτόν. Του αρέσουν τα extreme sports. Του αρέσει το Skydiving. Του δίνει μια ασύγκριτη αίσθηση ελευθερίας, όπως λέει. «Όλα είναι στο μυαλό. Ο τρόπος που βλέπουμε κάτι, είναι όλο το θέμα. Εμείς επιλέγουμε πως βλέπουμε το καθετί στη ζωή. Κι εμείς εδώ όταν πέφτουμε, νομίζουμε ότι πετάμε, βλέπουμε την πτώση σαν πτήση. Η ζωή είναι πολύ μικρή κι όμορφη για να είσαι κλεισμένος σε ένα γραφείο».

Μου αρέσει η φιλοσοφία του. Φαίνεται να έχει ώριμη σκέψη. Μοιάζει κοντά στα 30.

«Michael, πόσων χρονών είσαι;» τον ρωτάω.

«24», απαντάει.

Άντε γεια.

Πληροφορίες για το Skydive Athens